Als ik de tekst eerst lees denk ik eraan dat het belangrijk is in te zien wat het zicht op je omgeving, de mensen om je heen belemmert, zeker als je oordelen over de ander hebt. Het gaat dan over mijn eigen tekortkomingen, patronen, overtuigingen. Pas als ik daar vrij van kan komen of ben gekomen kan ik duidelijk zien. Dat vraagt van mij zelfonderzoek maar ook een 'verwijderaktiviteit': het wegwerpen van de balk. Dat is niet niks, dat vergt behoorlijk wat kracht. Pas als dat gebeurd is kan ik helder zien. Dan zie ik misschien de splinter nog in het oog van de ander, maar ik ben dan ook in staat hem te verwijderen. Ik kan immers helder zien. Ik kan de ander dan misschien helpen ook helder te gaan zien. Ik vind het erg herkenbaar voor mezelf. Als ik een oordeel heb over een ander is het belangrijk om naar binnen te kijken wat het zegt over mij. Het is bijna altijd een aspect van mezelf dat opspeelt: iets van (oude) pijn, geraaktheid die ik niet wil laten zien of jaloezie. het is voor mij dan 'makkelijker' het bij de ander neer te gooien in een oordeel. Maar als het me lukt het bij mezelf te ontrafelen ben ik altijd milder over dat wat de ander heeft gedaan, waar ik eerst een oordeel over had. Dit innerlijke proces heeft bij mij in een bepaald geval wel eens meer dan een jaar geduurd! Dat zegt iets over hoe zwaar ik het vond de balk te verwijderen.

Ik denk bij eerste lezing aan iets 'oers' wat er al was voordat de eerste vrouw begon te baren kennelijk. Dus geen product van evolutie maar van schepping? Het ondefinieerbare mystieke begin, een ongebonden wezen, iets unieks. Op het moment dat je dat begint te zien is de opdracht je op je aangezicht ter aarde te werpen. Dan zie je dus niks meer!Het zien stopt en dan kan er iets anders voor in de plaats komen. De opdracht is dat het gaat om vereren, want hij is mijn vader, mijn oorsprong, ik kom daaruit voort en het is iets wat geëerd en gerespecteerd moet worden, waar ik voor moet buigen. Wat is vereren, vraag ik me dan af. Respecteren, vol bewondering naar opkijken, niet ter discussie stellen of eraan twijfelen, dienen, volgen, luisteren buigen. Pfff het is nogal een opgave in nederigheid! Tijdens de behandeling aan de Tafel werd het me duidelijk dat het voor mij belangrijk is expressie te geven aan dat wat ik eer in de ander. Het is een soort oproep voor mij van : wees bereid, laat het zichtbaar worden dat je het eigene in jezelf en de ander vereert. Eer het goddelijk in ieder mens en laat dat merken, hou het niet alleen voor jezelf. Doe er moeite voor. "Zie het. eer het en zeg het". Ik word er heel blij van.

Een ontdekking tijdens de tafelbijeenkomst was hoe belangrijk het oog is als 'vertaler' van wat er in het hart speelt. In mijn ogen wellen tranen op van ontroering bij het lezen van de stukken die me raken. Zij staan in rechte verbinding met mijn hart en maken dat ik mezelf kan leren kennen, kan voelen wat er in mij leeft en wat er aan de orde is. Het 'gekend worden' ontroerde mij het meest, daar zit, zonder dat ik dat vooraf besefte een groot verlangen.